راز توفیق شعر «باران»

در هنر به صورت عام و شعر کودک به وجهی خاص، تکید بر تنظیمات زیبایی‌شناسانه و ترفندهای زبانی، ادبی و ساختاری است؛ چون ادبیات کودک و نوجوان باید بیش‌تر از هنرهای دیگر از لحاظ میزان و چگونگی ایجاد ارتباط ارزیابی شود. نسبت متن ادبی با مخاطبان کودک و نوجوان کاربردی نظری و زیبایی‌شناسی است که یک‌سره از بافت اجتماعی و کاربرد تاریخی جداست. در ادبیات کودک ایران، شعر «باران» یکی از خوش ساخت­ترین و گویاترین آثاری است که بیش از چهل سال در کتاب‌های فارسی دوره‌ی ابتدایی گنجانیده شده است. راز این ماندگاری و توفیق چیست؟ بی‌شک، یک اثر ادبی با تکیه بر محتوا و بافت تاریخی نمی‌تواند اقتدار خود را برای طولانی‌مدت حفظ کند؛ زیرا با گذشت بافت تاریخی و کهنه شدن مضمون و موضوع، آن اثر نیز رونق خود را می‌بازد و بی­مصرف می‌شود. به نظر می‌رسد اشارت‌ها و انتظارات فرمالیستی و زبانی تعبیه‌شده در ساختمان شعر «باران»، مانند جسمیت زبان، قدرت تطبیق‌پذیری فراوان، ساختار اپیزودیک، موسیقی غنی، پایان‌پذیری خلاق و... از عوامل توفیق شعر «باران» می‌باشد. در این مقاله سعی می‌شود که این مسئله با توجه به نظریه ساخت گرایی و فرمالیسم  بررسی گردد. واژه‌های کلیدی: